© by Herta Koroschetz

WOEDRASCHLN
(ROTKÄPPCHEN )

Des Rotkäppchen, wia mas vom Märchen a kennt,
kummt auf Besuch zur Großmuatta grennt.
„Du Oma“, sogt sie,“ i wia nimma so oft kemma
weil ba uns tuat a Wolf umanaunda renna.
I hob so a Aungst g´hobt wia i durch den Woed bin gaunga.
Überoll hots zum Raschln aungfaunga.
Vielleicht mechat mi da Wolf glei fress´n?
Na, i kumm nimma, mi kaunnst vergess´n.
Geh bitte, sog glei dem Jaga bescheid
das er sei Büchs´n hoet bereit.“

De Großmuatta schaut des Madl aun geschwind
und glaubt, dass diejenige spinnt.
„Mein Gott, Dirndl,“ sogt´s, „wos red´st denn zaumm?
Du wirst doch koa Aungst net haum?
An Wolf siachst du dein Lebtog nie.
Des is a gaunz a scheues Vieh!“

„Na und?“ sogt´s Rotkäppchen,waunn des a so wa,
ma woas a Wolf is meistens net alla.
A gaunzes Rudl tuats do geb´n.
Miassn de bei uns do leb´n?
Wer woa früher do, des wilde Viech, oda i?
Wer is do heimisch. frog i di.
Hol jetzt den Jaga, es is sowein,
jetzt is do de Obschußzeit.“

Do sogt de Oma: „I kaunn eam jo frog´n,
oba i was net, wos er mia wird sog´n.
I glaub der steckt mit de Tierschützer unta ana Deck´n.
Der hüft da net, net ums Verreck´n.“

So hot sich voller Aungst des Rotkäppchen wieda auf´n Heimweg g´mocht.
Ma kunnt net sog´n, sie hätte g´locht.
Wieda raschlt´s fürchterlich im Busche.
Do woa doch irgend ein Gehusche.
„Kimm außa do, zeig dein Gesicht!“,
schreit´s Rotkäppchen, “ich fürcht mich nicht.“
Die Zweige teilen sich entzwei
und sieben Zwerge treten herbei.

A riesengroßa Stoa is unsan Rotkäppchen vom Herzen g´folln.
Den Wolf, den soll da Teufl hol´n.
Den Grund ihrer Aungst hot´s daunn den Mandln erzölt.
De haum ihr d´rauf g´sogt sie sei blöd.
Weil des is zum Fürcht´n sicha koa Grund.
Es wa jo nur dem Schneewittchen ihr Hund.