© by Veronika Girsch

Die Erinnerung

So vü wehmütig kau ma wean,
oda goa zan rean.
I woid jo eigantli nie oan haum,
wia se de Kinda an Koda eipüt haum.
Nino woa sei Naum.
Sechzehn Joah bei uns dahoam.

Im Varein daun, bei de Beirinna,
woa i froh, wenigstns oa Viech augehm z´kina.
Kotznhoa zan zaumklaum.
Olle drei Tog muaßt mindestns staubsaugn.
Hundat moi de Dia auf und zua,
er woa jo ned zan stoppn.
Uns jo gföht hod a Kotznkloppn.

Um viere in da Fria scho oft blead.
Weira jo eina wü zan Head.
Zum Schluß nix mea gfressn, imma weniga woan.
Näxte Wochn hed i woin zan Tiaoazt foan.

Es hod se va söwa erledigt, wie übli in da Tiawöd.
Doch in da Fria hod a uns fiachtali gföd.
Von da Kotz jetzt nuamea des ollerbeste ma denkt.
Hot a jo jedn sei Zufriednheit gschenkt.
Beneidet haums eam olle, weira hot fian Tog koan Plan.
Nua lieng, fressn und wieda außigeh dann und wann.
Mei Mau, mit eam richti vabundn,
hot a sogoa a Kiazal auzundn.

Gsuacht hobin üwaroi, hedn hamtrogn.
Woidn oafoch begrobn.
Wei des ned megli, wei i die ned find,
Nino lebe wohl, du woast fost wia a Kind.

Aus dem Buch „Ausm Lebn griffa