© by Erika Zeilinger

„OBA WOS?“

Bin i a heit scho old o mei,
folln Streich mia aus da Kindheit ei‘
Winta woar vül Schnee is g’legn:
„He do muaß i rodln geh’n!“
Weul volla Freid i woa beseßn,
hob s’Aufgob mochn i vagess’n.

Lusti woars und a Gaude
wia ma kugelt haum in Schnee.
Is grab scho woarn hob miaßn renna,
um jo net z’spot dahoam auz’kemma.
Noch ana Zeit woa do de Nocht,
hob auf ins woarme Bett mi g’mocht.
Hob g’schlofn guat bis in da Fruah,
Gott,o Gott wos moch i nua,
wos sog da Lehrerin auf d’Frog
wo i nua de Aufgob hob?
Bin kurz nu g’seßn in mein Bett
do hod de Kniascheibn  mi darett.
De hob i g’schobn hin und her,
dazua  no g’jammat,zum Malheur.
Momentan hod’s funktioniert
daß glaubt is woan daß wos passiert.
Nur bis um Zehne,denn oho
auf oamol woar da Dokta do.
Weul d’Muata hod se Sorgn gmocht
da Dokta schaut se aun und locht
schiabt ihr Kniascheibn hin und her
fia mi hods gebn koa Ausred mehr.

Hob miaßn in de Schul no geh’n
und mein Schwindel eingestehn,
so hob i eing’sehn gaunz vadutzt
do hot de Kniascheibn mia nix g’nutzt.
Voll Scham hob i fia mi beschloß’n
do  muaßt wos aunders einfolln loß’n.
„OBA WOS?“