© by Elisabeth Halbmyr
Wia ma heit’zdogs bestöd
Desnext sitzn a Frau und a Mau
In an feinen Restarau
Kimd da Köna, d‘ Frau bestöt,
dass erm glei de Hoa aufstöt.
I häd gern a Wossa, destilliert,
do wern d’Bakterien aussortiert.
Bloß ned prickelnd sondern stü,
wei i jo ned furzn wü!
Daun a klore Gemüsesuppn,
weus guad is geng Hautschuppn.
Owa – wos is denn do drin?
Hoffantli ka Histamin!
Soizn nur mit Soiz vom Meer,
owa hochwertig, bitte sehr.
Und bitte ohne Paradeisa,
davo wir i nämli heisa.
Nochad Fleischersotz mit Reis,
zort kocht, weu sunst griag i Leis
und Fläh davo im Mong,
und i muas am Klo mi plong.
Bitte nur a leichte Soß.
Und bittschen jo kann Schlogowos!
Sche vegan und koa Gramm Fett,
dick wern, des wa gor a Gfrett!
Dazua bittschen an grean Salod
mid nur gaunz wenig Marinod.
Nur koan Opfi-Essig ned,
weu Fruchtzucka aum Mong ged.
Zan Hauptgaung hädi gern an Wei,
es soi a speziella sei.
An rodn bitte, jo koan weißn,
sunst her i nimma auf zan Scheißn!
Koan Spanischn bitte, wauns geht,
der is ma z’stoak, den mog i ned.
De Italienischn steckns Erna am Huat,
vielleicht a Französischa, warat guad.
Ned gor zu neich vom Johrgaung her,
wa gscheida, wauns a oida wär.
Mit an guadn Aroma,
van Geburtsjohr va da Oma.
Zur Nochspeis nix Siaß und jo koa Eis,
weu i sunst a Bankl reiß.
Vielleicht an Reiskeks oda zwa.
Nur koa Mousse au chocolat!
Wia gsogt, jo nix mit Schoklad,
weu des Zeig, des mocht nur blad.
Ois Nochspeis nimm i an kloan Kafe,
ohne Koffein, vasteht si eh.
Und mit Süßstoff stott mit Zucka,
sunst muas i mi zan Zaunorzt hucka.
Weu, Herr Ober, des is gwiss,
Zucka schodt jo in Gebiss!
A Tropfal Müch, ohne Laktosn,
sunst moch i sicha glei ind Hosn.
Oda na, do koan Kafe.
I nimm liawa do an De,
mit Gamün, und jo ned siaßn,
sunst muaß i des aum Heisl biaßn.
Den De van Sackl mog i ned,
a offana, der wa ned bled.
Des De-Oa soi aus Plastik sei,
s‘ metollane margarierns Erna ei!
Sunst nimm i aum End, wie ungesund,
Schwermetalle in mein Mund!
De laundn dann im Darm und im Mong,
mehr brauch i Erna eh ned song.
Da Köna schreibt de Hand sich wund,
herst, de Dame lebt vü z gsund!
Schnö bringt er ihr gaunzes Essn,
sie schreit: Des Wossa haums vagessn!
Ois is foisch, und nix is richtig,
jetzt mocht si de Oide a nu wichtig,
staucht den ormen Köna zaum,
der schaut sie ganz betretn au.
Do kimd a scho da Chef ums Eck
Und nimmt da Frau des Essn weg.
De schaut verdutzt, dann schreits drauf los,
und nennt den Chef Rhinozeros!
Der schaut zum Mau und sogt: Oh Graus!
Wie hoidn Sie des Weibsbüd aus?
Zur Frau sogt er, wissns wos’s mochan?
Schleichn’s Erna hoam und kochan!