© by Veronika Kiemayer

Da Rosenstrauß

Is laung schon her, ois kloanes Kind,
wollt i da Muatta a Freud hoit mochn,
hob gsuacht, ob i a poar Schilling find,
hob net vü gfundn in meine Sochn.

Hots Göd net greicht für an Rosenstrauß,
gaunz traurig bin i wordn,
bin gaunga auf d´Wiesn hintan Haus,
laung bin i gstaundn, gaunz verlorn.

 Daunn hob i gsehn, do bliahn Margaritn
und dort, aum Raund, Vergissmeinnicht,
blaue Glockenblumen in da Mittn
und auf oamoi hot gstroiht mei Gsicht.

Sovü Bleamal hob i gfunden,
volla Eifa hob i s´ pflückt,
an großen Strauß hob i bunden,
bin zruck ins Haus vor lauta Glück.

I hob de Bleamal meina Muatta gebn
und ihr Gsicht siach i nu heut,
werds nia vergessn in mein Lebn,
wos d´Muatta ghobt hot füar a Freud!

Leise hob i gsogt zu ihr:
„I hob zweng Göd ghobt für rote Rosn!“
Daunn hots mi zuwi druckt zu ihr,
hot gor net aufgheart mit dem Kosn.

In ihren Augn san gstaundn Tränen,
„Kindal, gib hiazt gaunz guat ocht,
tua dir des zu Herzn nehmen,
i sog dir, wos a Muatta glückli mocht:

A Muatta braucht koan Rosenstrauß, an tein,
koane Diamantn und koa Seidengwaund,
a Muatta tuat si vü mehr gfrein,
waunn a Kindal daunkboar druckt ihr Haund.

Merk dir des, mei liabes Kind,
tuas nia vergessn, denk stets draun,
dass ma mit an Daunkschen, des von kimmt,
oft de größte Freude mochn kaunn!“