© by Katharina Tröstl
Loss da net den Weg vabaun
Auf mein Weg liengan sovü Stana,
klane und große, und i mecht wana.
Oan Brockn nochn aundan wirft ER mia zua,
und i denk ma: „Jetzt is wirkli gnua!“
Den Fölsn den daschiab i net,
wiaso ramt den ka aundara weg?
Der Berg, der si do aufbaut,
mocht mir Aungst, mir graut.
Und daun?
Daun nimm i eam afoch, den kloanen Sta,
schmeiß eam ins Wossa. Und in großn a.
Mutig kaun i jetzt a den Brockn nehma,
und a Stickal weiter auf mein Weg kemma.
Mit Vatrauen schiab i weg den Fölsn,
frog EAM mit an Grinsn: „Is des scho ollas gwesn?“
Aufn Berg steig i auffi, der ghört mia!
Und i gfrei mi, weil i werd belohnt dafia.
Waunstas vasuachst, aum bestn glei heit,
gspiast de Freid und de Daunkboarkeit.
Glau draun und hob a Vatraun –
loss da net vo de Stana dein Weg vabaun.