© by Willi Leimer

Da Igel!

Daß uns d’ Zeit wird oillwei’ z’knopp
is leider so, und koa Flopp.
Oillweil, fost haumas gnädig
und des, ob vaheirat oder ledig,
ob z’Fuaß oder mitn Radl,
Weiberleut, Maunnerleut, Buam oder Madl.

Meistens oba mitn Auto holt
wei uns des auf vier Radl sovü g’foilt
drum foahr ma damit fost an jedn Schriat
mia glaub’n vom Geh’ wird ma z’vü miad.

Dass do a vü auf da Streckn bleibt
des uns maunchmol des Bluat in Schädl treibt.
Auf da Stroß, do kaunn mas sehng,
a roter Fleck, do is wos g’schehng
a Hos, a Reh, oder a Fosau
es pickt holt am Asphalt wos drau.
De miaßn leider, jeds Joahr drau’ glaub’m
weil’s holt mia so gnädig haum.

Oba am öftern tuat ma leider sehng
a Häufal mit die Stochln, jo des is a Igel g’wen.
A Igel, a liabs Viech, des mia jo olle mögn
hot wieder amol do lossn miaßn s’Leb’n.
Wei’ der, der’s vielleicht hätt vahindern kinna
z’bequem woar, um die Brems’n zu bediena.

Dabei hätt si’ des Viechal eh schö duckt
oba do hots da Reifen scho’ dadruckt.
Vielleicht is’s maunchmoil e net zu verhindern,
oba a bisserl guata Wülln könnt des Massaker lindern!