© by Herta Koroschetz

DORNRÖSCHENS TAUFE

Es woa amoe a Königsmaunn,
der sudert seine Frau scho solaung aun:
Du Weib, geh her geschwind
und moch ma endlich amoe a Kind.
Solaung hot er auf sie eing´wirkt,
bis a Madl daunn hot kriagt.

Zur Taufe von ean Kind,
hot er olle eing´lodn geschwind.
Des schöne Service muaß her, mit goldne Teller.
Des woa oba a großer Fehler.
Nur zwölf Teller hot er g´hobt und Tassn,
oba dreizehn Leut´, er kaunns net fass´n.
Wem sogt er jetzt ob von den Tant´n,
die gern den Weg zur Tofel fand´n?
Er hot beschloss´n, dass de Ältere dahoam bleibn muaß,
weil de mocht eh nur an Verdruaß.
So san de aunderen zwölf Weiber zur Taufe erschienen
und tan natürlich a Geschenke bringen.

Oes olle beim Kaffee grod woarn,
is de dreizehnte Frau wia a Raket´n einag´foahrn.
„Bagage“,schreit sie „des hob i gern,
ohne mi wird des mix wern!
Sauft´s und fresst´s do ohne mi.
Jo wo kumm ma denn do hi?
Oes Strof kriagt euer Mensch a koa Geschenk von mia,
nur oans wünsch i von Herzen ihr:
Hundert Joah soll sie jetzt schlofa.
Es braucht´s goarnet so bled goffa.
Zu ihrem sechzehnten Geburtstog soll des g´scheh´n.
Bis dohin kaunn´s fröhlich leb´n.
Oba an dem Tog, wo sie Geburtstog hot,
soll sie schlofa bis zum Tod!“

Daweil sie ihren Fluch do leiert,
hot ihr da König oane g´scheuert.
„Blödes Weib, wos red´st denn zaumm?
Tuast du koane aunderen Sorgen haum?
Huck di her, jetzt bist scho amoe do
und schneid da a Stückl Kuch´n o.“

Etwos bertuhigt hot sie sich zur Tofel begeb´n
und lies jetzt doch des Kind hoch leb´n.
De aunderen Zwölf haum a mitprost,
ma trinkt jo gerne waunn´s nix kost.
„Wia woa des jetzta mit dem Fluch?“ frogt jetzt de Königin.
Weil der geht ihr net aus dem Sinn.
„Wos soll scho sein?“ sogt jetzt de Tant´.
„Schließlich san mia olle jo verwandt.
Host du glaubt dei Kind wird wirklich hundert Joahre schlof´n?
Sog amoe, bist du leicht b´soff´n?“

So san am End´ olle g´müatlich beinaunda g´sess´n
und heut is der Vorfall längst vergess´n.